Wat doe je als je met spoed een woning nodig hebt, maar niet genoeg inkomen hebt voor kopen of particulier huren en je jaren moet wachten op een sociale huurwoning. Dan is het logisch dat veel mensen terecht komen in woningen die snel beschikbaar zijn én betaalbaar: vakantiehuisjes. Tótdat er een handhavingsbrief van de gemeente op de deurmat valt en je op last van een dwangsom je woning moet verlaten. Want veel gemeenten zijn niet blij met permanente bewoning. Maar de vraag is: waar moet je als woningzoekende dán naartoe?

Permanente bewoning op parken: van gedogen naar handhaven
Cor en Cor Wajer (vader en zoon) zijn de eigenaren van campingpark De Vuurkuil in Hulshorst (gemeente Nunspeet). Een deel van dit park wordt niet gebruikt voor recreatie, maar voor permanente bewoning. Jarenlang oogluikend toegestaan door de gemeente, terwijl het officieel niet mocht. Maar sinds kort handhaaft de gemeente op permanente bewoning. Daardoor komen steeds meer mensen volgens de vakantieparkeigenaren in de problemen. Het gaat niet om een kleine groep: alleen al in Nunspeet wordt de groep illegale vakantieparkbewoners geschat op zo’n 450 mensen. En doordat de bouw van woningen jarenlang achterbleef, is het maar de vraag of er een alternatief is voor mensen die met spoed een woning nodig hebben. Cor Wajer: ‘De gemeente heeft nota bene zelf jarenlang mensen die een woning zochten, naar ons park doorverwezen. Nu krijgen we te maken met dwangsommen.’

Geen veiligheidsproblemen en verloedering
De burgemeester van Nunspeet, Breunis van de Weerd, erkent dat het landelijke gebrek aan betaalbare woningen ook in Nunspeet een probleem is. Toch wil hij permanente bewoning op vakantieparken niet toestaan. ‘Een derde van de lokale economie draait op het toerisme. Als we niet handhaven op permanente bewoning, dan komt er straks geen toerist meer naar onze vakantieparken toe. Het begint als een tijdelijke oplossing, maar we zien ook dat mensen denken: het bevalt me prima, het wonen op een camping. Dat moeten we zien te voorkomen. We willen geen veiligheidsproblemen en verloedering op onze parken.’

Tegenstrijdige regelgeving
Dat laatste argument wordt door meer gemeenten gebruikt om stevig in grijpen op permanente bewoning. Ook Erna woont illegaal op een vakantiepark, in het Noord-Hollandse Langedijk. Erna heeft een ‘vrije val’ gemaakt in haar leven en verloor door een depressie haar baan en haar woning. Ze kwam in de schuldsanering terecht en woont nu op een vakantiepark. Ze moet zich daar inschrijven van de gemeente, omdat ze geen ander woonadres heeft. Maar van diezelfde gemeente hoort ze wel dat, als ze zich inschrijft, ze meteen onderwerp wordt van handhaving. Hoe dat kan? Daar wil de gemeente Langedijk niet in een interview op reageren.

‘Beeldvorming is opgeklopt’
De laatste jaren is er, mede aangewakkerd door ‘Fort Oranje’, steeds meer aandacht voor sociale problematiek en veiligheidsproblemen op vakantieparken. Op het vakantiepark van Erna (De Oude Boomgaard) heeft de gemeente al twee keer een onaangekondigde inval gedaan met een speciaal interventieteam. We spreken met een illegale bewoner die een van de invallen heeft meegemaakt. ‘Ik weet dat het een beladen woord is, maar het voelde voor mij als een razzia. Ik ben hier na mijn scheiding gaan wonen omdat ik geen andere optie had. Maar ik voel me nu niet meer veilig en kijk continu over mijn schouder of er iemand van handhaving bij de slagboom staat.’ Het Langedijkse GroenLinks-gemeenteraadslid Klaas Zwart vindt dat de problemen rondom het vakantiepark zijn opgeklopt. ‘Als je beter naar de cijfers kijkt, dan zie je dat het beeld helemaal niet zo ernstig is. Het eindrapport van de gemeente over de invallen laat zien dat er geen aanleiding is geweest die zo’n inbreuk op de privacy van de bewoners rechtvaardigt.’

De Monitor, dinsdag 3 april, 21.25 uur bij KRO-NCRV op NPO 2